علل عقب نشینی های پیهم حکومت کرزی از موضع قبلی اش درقسمت آزادی بیان!

سانسوروسیله ایست که معمولأ دولتها ی ضعیف برای طولانی شدن عمر خویش از آن استفاده میکنند. برای تفکیک سانسورمحدود ومؤقتی از سانسورمتمایل به اختناق باید به معیارهای که بر مبنای آن سانسور عملی میگردد، مراجعه نمود. معیارهای سانسور حکومت کنونی را دو وزیرمجری این سانسوریعنی آقایان سیدمخدوم رهین و امیرزی سنگین دریک جمله چنین خلاصه کرده اند: ” سایتهای که مغایردین اسلام و امنیت ملی دانسته شوند، بسته میشوند”. تعین اینکه کدام مطلب یا برنامه مطابق به معیارهای فوق باید بسته شود، توسط کدام ارگان مستقل نه بلکه توسط کمسیونی تعین میگردد که در رأس آن آقای سیدمخدوم رهین این مبتکرسانسورقرار دارد. جلسات مسلسل آقای رهین با قشرعقبگرای روحانیت وفشاری که از طرف او بالای مطبوعات آزاد وارد میگردد، حتی در دورۀ آقای خرم که بخاطرمناسبات سیاسی قبلی خویش ” بنیادگرا ” تلقی میگردید، سابقه نداشت. به احتمال قوی پالیسی به زنجیر کشیدن مطبوعات جزء مهم ماستر پلان آقای کرزی برای ایجاد شرایط مطلوب برای اقناع رهبران طالبان به اسلامی بودن حکومتش، ومزج آنان با سایرجنگسالاران درحاکمیت کنونی میباشد. هرگاه این فرضیه درست باشد، مردم افغانستان باید در ماه ها وسالهای که در پیشروست، شاهد شباهت پیدا کردن روز افزون حکومت کرزی به حکومت های اختناقی سه دهۀ اخیرخواهند بود. درینصورت آقای رهین تدریجأ حتی خانقا ها، یعنی یگانه دستاورد دوران وزارت اول خویش را نیزخواهد بست. چه وهابیت مسلح با خانقا نیزمخالف میباشد.

متأسفانه حکومت فعلی، خبط سیاسی حکومتهای قبلی افغانستان را تکرار میکند. مردم ما بخاطر دارند که در دوران حاکمیت حزب دموکراتیک خلق شنیدن رادیو BBC وصدای امریکا جرم تلقی میشد و یک جمله علیۀ رهبران حکومت پوشالی یا “اتحادشوروی” با حبس طویل مجازات میشد. در هماندوران مطبوعات آزاد اصلأ وجود نداشت. حتی در سالهای قبل ازسقوط رژیم آنچه نشریات آزاد جا زده میشد، بطور مثال نشریه ای بنام “اخبارهفته” از طرف خاد نشرمیشد. ولی آن اختناق شدید نه برفساد رژیم سرپوش گذاشته توانست ونه باعث ایجاد امنیت وختم جنگ گردید. آنچه از اختناق میتوان انتظار داشت عبارتست از عمیقترساختن شگاف موجودبین مردم وحکومت.