گزارش کنفرانس افغانستان، بحران بشری و یکسال حاکمیت طالبان

کنفرانس ساعت ۱۴:۳۰ پس از سخنان مقدماتی آقای نصیر رحیم انانسر کنفرانس  با پخش آهنگ ( دا زمونږ  زیبا وطن ) از استاد اولمیر شروع بکار کرد. بقول آقای رحیم این آهنگ جمع شنوندگان را به سر زمین زیبای افغانستان برد. افغانسان آتش گرفته ای که برای خاموش کردن این آتش به همکاری همه ملت افغانستان ‌جدا ازتبعیض قومیت، زبان، مذهب ومنطقه نیاز است .
ایشان توضیح دادند که محتوی سخنرانی ها نظر سخنران را انعکاس میدهد وفارو در مورد محتوای سخنرانی ها هیچ مسئولیت ندار. بعداْ از آقای علی دلیری رئیس فارو برای ایراد بیانیه افتتاحیه کنفرانس دعوت نمودند

.

.

آقای دلیری با اظهار امتنان از تشریف آوری شرکت کنندگان به حاضرین خیرمقدم گفته وکنفراس بحران بشری ویکسال حاکمیت طالبان در افغانستان را با غزلی از مولانا (آب زنید راه را هین که نگار میرسد – مژده دهید باغ را بوی بهار میرسد) رسماْ افتتاح کرده و خوشبینی خود را در آینده نزدیک از افغانسنانی آزاد، نوین ومستقل بیان کردند. ایشان فارو را منحیث یک گروپ فشار به همکاری تمام ملت افغانستان در تغییر افغانسنان موثر خواندند وفرمودند: طی این یک و نیم سالی که طالبان در افغانستان قدرت رابدست دارند، حقوق بشر و حقوق زنان که بیش ازنصف نفوس افغانستان هستند نقض گردیده وطالبان زنان را از ابتدائی ترین حقوق شان یعنی حق تحصیل وکار وتساوی حقوق محروم و در کنج خانه‌ها زندانی کردند، غافل از لیاقت وکاردانی زنان وغافل ازاینکه زنان افغانستان حتی در خارج از افغانسنان مثلاً در امریکا، اروپا، کانادا وآسترالیا به پست های وزارت وعضویت در پارلمان وهزاران شغل دیگر دست یافته اند. طالبان باید بدانند که ظرف ۴۴ سال جنگ هیچ کشوری نتوانسته در افغانستان نفوذ پایدارخود را تحمیل کند. ما بدین باوریم که مردم شریف و رنج کشید ٔه افغانستان بعد از۴۴ سال جنگ و تجاوز خارجی آرزومند استقرار و صلح اند. اما حاضر نیستند حقوق مدنی، بشری و آزادی های انسانی خویش و استقلال کشور خود را با صلح تحمیلی مبادله کنند.

 افغانستان یک از ثروتمندترین کشورهای جهان است که معادن نفت گاز، طلا، نقره، سنگ های قیمتی وحتی لیتیم گرانترین کربنات جهان را دردل کوه های خود دارد، که اگر از این معادن خوب استفاده شود افغانستان را از عربستان سعودی هم غنی تر خواهد ساخت

جهت دانلود متن کامل بیانیه افتتاحیه علی دلیری رئیس فارو اینجا اشاره نمایید..

آقاي نصیر رحیم انانسر کنفراس بعداْ از آقای عزیز رفیعی فعال مدنی وسیاسی ورئیس اجرائی یک نهاد بزرگ مدنی بنام مجتمع جامعهٔ مدنی افغانستان میباشند و تا رسیدن طالبان در افغانستان حضور داشتند و بعداْ مهاجرت نمودند خواستند تا پرزنتیشن خو را که تحت عنوان ( مروری برموارد نقض حقوق بشر طی یک و نیم سال گذشته در افغانستان)  میباشد را ارائه نمایند.

آقاي رفیعی فرمودند میخواهم توضیح بدهم که چگونه این مصیبت در افغانستان شروع شد وعلت آن چه بود؟ عدم آگاهی اشرف غنی از چگونگی قرارداد طالبان با آمریکا، تمرکز یک دولت سه نفره که جزء از منافع شخصی خود بفکر چیز دیگری نبودند. بی اعتمادی ملت به انتخابات، چنانچه میگفتند «رای از ما انتخاب از آمریکا»،  امتیازدهی خلیل زاد به طالبان، عدم ارتقای گروه های دموکراتیک به جنبش دموکراتیک که قادر به ایجاد و پیشنهاد تفکر نوین باشد ودر نتیجه  رو آوردن تحصیلکرده ها به به دین پناهی ودین گرایی کور کورانه، جابجا شدن اولویتهای ایالات متحده و سرانجام جنگ اوکراین و … اینها همه عواملی هستند که دست به دست هم داده باعث شکست وفرار غنی و آمدن طالبان به صحنه قدرت شد. طالبان با روی کار آمدن خود قانون اساسی، قانون مدنی و جزا و سایرقوانین افغانستان  را لغو کردند. زنان را از کسب تحصل وکار محروم وخانه نشین کردند. ترجیع یک زبان بجای دو زبان رسمی افغانستان و تبعیض قومی وزبانی، کوچ اجباری و غصب خانه ها وثروت مردم، لغو ساختار نظام و تشکیل وزارتخانه ها،  گذاشتن ریش اجباری برای شهروندان افغانستان، اینکه  تمام اوامر طالبان بدون قید و شرط و چون وچرا باید انجام شود، لغو حق آزادی بیان، ممنوعیت و سرکوب تظاهرات، استخراج غیرمعیاری معادن افغانستان وفروش خصوصی آنها، وجود گروهای شورشی در افغانستان، خروج سرمایه های خصوصی از افغانستان  و انتقال دادن آنها به خارج از افغانستان، قیمت پاسپورت افغانی جلد دوهزار دالر در حالیکه ۹۶ فیصد مردم زیر چتر فقر زندگی میکنند، ابعاد جدیدیست که طالبان به بحران افغانستان داده اند.  محترم رفیعی گفتند بدین صورت طالبان نه مشروعیت داخلی را از مردم افغانستان بدست آورده اند و جهان هم حکام فعلی را برسمیت نمی شناسد. با شدت یافتن این بحران احتمال جنگ های داخلی ومنطقوی زیاد میشود. آقای رفیعی بحیث راه حل، غیرمتمرکزشدن قدرت در افغانستان را مهم دانسته ونظر شخصی خود را چنین اضافه کردند که، اگرافغانستان فدرالی نشود، ازنقشه جغرافیا حذف خواهد شد. سخنران بعد دوکتور زمان ستانیزی بودند که سخنان خود را تحت عنوان طالبان درمیان شریعت و مشروطیت ارائه نمودند.
جهت دانلوده پرزنتیشن آقای عزیز رفیعی اینجا اشاره نمایید

 داکتر ستانیزی استاد عرفان درپوهنتون پاسفیکای کالیفرنیا بوده و در یونیورستی دولتی کالیفرنیا استاد علوم سیاسی اند. ایشان در رشته زبانشناسی از پوهنتون واشنگتن ماستری دارند. و در سخنان خود تحت عنوان «طالبان د شرعیت و مشروعیت تر مینځ» چنین گفتند:

«طالبان به شریعت منطبق با قرائت خودشان اتکا دارند. شریعت طالیان استبدادی وسیاسی است. خود مفهوم امارت در تضاد نصوص قرانی قرار دارد. طالبان ذهنیت دهاتی شانرا با شریعت مدغم ساختند وبا تعصب به تحمیل اعتقادات خود بر مردم می پردازند. آنها حقوق زنان را سلب میکنند. کی به آنها حق داده حقوقی را که خداوند به زنان داده سلب کنند؟ در رابطه با حجاب و حیا قران نخست مردان و بعد از آن زنان را مخاطب قرار داده است. اما اقدامات طالبان طرف علیه زنان است. حجابی که رعایت اش را از زنان انتظار دارند، اصلا ارتباطی به کلتور اسلامی و کلتور افغانی ندارد. شعار طالبان شریعت وعمل شان استبدادی است».
محترم ستانیزی فرمودند با طالبان باید با همان سلاح خودشان که قرآن و شریعت است جنگید. حرف های من بالای نص قرانی استوار است.  فقط از قرآن سخن میگویم نه بیشتر. آقای ستانیزی رشته سخن را‌به سخنران بعدی یعنی محترم داکتر حنان روستائی سپردند .

داکترحنان روستائی سخنان خود را تحت عنوان «علل فقر در افغانستان» آغاز نمودند. داکتر روستائی از مؤسسین فارو، پژوهشگر و محقق در یونیورستی هانورآلمان هستند. داکتر روستائی از چند دهه بدینسو در آلمان مصروف تحقیقات علمی وفعالیت درمورد افغانستان اند.

داکتر روستائی فرمودند: بی توجهی دولت های گذشته یکی از علل‌ فقر است چون آنها زیر بنا ها را نساختند ومنابع آب را خوب مدیریت نکردند. کشت کوکنار سبب خشک شدن زمین ها شده است.

هلمند وارغنداب زمین هایش سال دومرتبه کشت میدهند ولی کوکنار کشت میشود.

 طالبان مردم را اجباری از مناطق شان خارج میکنند تا زمینها را کوکنار کشت کنند. ۹۰ فیصد ترياک جهان در افغانستان تولید میشود . افغانستان درسال ۱۹۷۷ از لحاظ تولیدات گندم کاملاْ خود کفا بود ولی فعلاْ به سه ملیون تن گندم ضرورت دارد.

مردم‌ از فرط فقر وگرسنگی حاضر به فروش فرزندان و فروش اعضای بدن خود میباشند درافغانستان ملیونها نفر با فقر وگرسنگی دست وپنجه نرم می‌کنند. مردم از داشتن عایدات حد اقل یک دالر در روز محروم اند. ما خاک حاصل خیز، آب ومردم زحمتکش داریم ولی دولت دلسوز نداریم. فقر تنها در نان نیست فقر تحصیل وفقر بیکاری موجب فقر نان میشود .

خیلی از کشور ها زراعتی نیستند  ولی با فروش چیز های دیگر مشکل اقتصادی خود را حل می‌کنند. تا زمانیکه طالبان بسر قدرت باشند، فقر روز بروز زیاد شده میرود .تا زمانیکه مشکل سیاسی افغانستان حل نشود افغانستان خوب نمیشود.

دراین قسمت از کنفرانس آقای نصیر رحیم انانسر کنفرانس نوبت سخنرای را به خانم هدا خموش داد.

سخنرانی ایشان تحت عنوان «مبارزات زنان بعد از بقدرت رسیدن طالبان» بود. خانم خموش شاعر، نویسنده و فعال حقوق زن، بنیانگزار « جنبش زنان عدالتخواه افغانستان» و برنده جایزه سال ۲۰۲۲ مجله تایم و جزء ۲۴ شخصیت تأثیرگذارعفوه بین المللی هستند.

خانم هدا خموش گفتند «من با آمدن طالبان در افغانستان ماندم. کنار گذاشتن زنان از جامعه‌ی افغانستان توسط طالبان بسیار وحشتناک وتکان دهنده است. من شاهد صحنه‌های وحشتناکی بودم که از گفتن آن شرم دارم . تجاوز دسته جمعی طالبان به دختران وناموس مردم، زیر شلاق بردن، سنگسار و اعدام کردن صحرایی زنان و … از نزدیک شاهد بودم. این درحالی بود که صدای یکی از دولت های خارج بطرفداری از زن افغانستان بلند نشد. فامیل ها بنا به ملحوظات ناموسی دختران خود را که قربانی تجاوز جنسی شده بودند، کشتند ومخفیانه دفن کردند. خانم های شجاع متعرض که همگی سر از زندان ها بدر کردند، در انتظار طرفداری وهمبستگی مردم و ملت خود هستند. من صدای مردم و زنان دربند کشیده و اسیر افغانستان هستم. از شما میخواهم در کنار خواهران خود به ایستید وبا هم متحد شده و در مقابل این گروه وحشی مقاومت کنید» . بعد کارگردان کنفرانس نوبت سخن را به محترمه مهوش عزیز داد.

سخنان محترمه خانم  مهوش عزیز تحت عنوان «پشتیبانی از زن افغان برای تحصیل فرزندان شان» بود.
خانم  مهوش عزیز فعال مدنی بوده ودرهالند دربخش حمایت از زنان افغانستان و نگهداری از اطفال زیر سن افغانستان فعالیت دارند.
خانم مهوش عزیز گفتند: من مدت ۲۶ سال است که در هالند هستم و بیش از ۲۰ طفل زیر سن را که  والدین خود را در جنگ از دست داده بودند ویا والدین شان از هالند اخراج شده بودند، زیر مسؤلیت گرفته وآنها را به ثمر رساندم . آنها همگی تحصیلات عالی کرده واکثر شان مشغول کار میباشند. یک تعداد دیگر را در پهلوی کار که میکنم هنوز هم تحت مسؤلیت دارم. ایشان ادامه دادند این کمک ها را بداخل افغانستان نیز ارائه کردند و پشتیبان زنان واطفال در افغانستان بوده و به ایشان از درآمد شخصی خود کمک مالی نمودند. ایشان در ادامه از فارو برای دعوت به این کنفرانس و چانس سخنرانی تشکر و قدردانی نمودند

.

.

آخرین سخنران این کنفرانس آقای انجنیر شعیب لعلی بودند که سخنرانی خویش تحت عنوان « نسل کشی و کوچ اجباری» را ارائه نمودند. آقای لعلی رئیس نهاد دیده بان حقوق مردم افغانستان مستقر در لندن و مسؤل کمیتهٔ حقوق بشر فارو میباشند.
انجنیر لعلی از گروه کاری فارو که این کنفرانس را بر گزار کردند و از همه اشتراک کننده گان دعوت کردند تا بخاطرادای احترام به قربانیان  نسل کشی وکوچ اجباری یک دقیقه سکوت کنند .ایشان بعداْ فرمو دند: اصطلاح نژاد که بر مبنای آن انسانها را به نژاد های مختلف تقسیم شده اند، یک توطئهٔ استعماری برای تقسیم جامعهٔ انسانی بوده در عمل امروز هیچ معنی ندارد، همگی ما انسان هستیم. در پهلوی اصطلاح نسل کشی که از ۱۹۴۸ بدینسو در اسناد بین المللی مورد استعمال قرار دارد، اکنون اصطلاح جدیدی بنام نسل براندازی نیزمطرح شده که با آنچه در افغانستان اتفاق می افتد یعنی نابودی با برنامه هم آهنگ شده است که سیاسیون دارند .گروه های خاص همیشه زیر ضربه قرار دارند. در کورس کاج ۳۵۸ نفر مفقودالاثر وکشته شدند. در چنداول دسته جمعی  ۵۳ نفر کشته شدند و دنیا شاهد این نسل کشی است‌ .منشاء کوچ کشی اجباری، مسئله کشت کوکنار است. طالبان مناطقی را که برای کشت کوکنار میخواهند، مردم را مجبور به کوچ وتخلیه از آن منطقه میکنند .

در این قسمت از برنامه از آقای احمد راتب فقیری عضو هیاْت مدیره فارو و مسئول ارتباطات خارجی فارو که در این کنفرانس سرپرستی کمیته تسوید قطعنامه را نیز به عهده دارند خواسته شد تا در مورد قطعنامه توضیحات را ارائه نمایند.
آقای فقیری گفتند که کمیته تسوید قطعنامه کنفرانس که توسط هیاْت مدیره فارو تعیین شده عبارت اند از آقای انجنیر شعیب لعلی، آقای انجنیر احمد شیرزاد و خود ایشان (احمد راتب فقیری) که در طول کنفرانس یادداشت برداری نموده و تا فردا ۱۲ دسمبر ۲۰۲۲ پیشنویس قطعنامه  را از طریق ایمل جهت نظرخواهی به شرکت کنندگان  خواهند فرستاد و ایشان تا ساعت ۱۲ شب فرصت دارند تا نظرات اصلاحی خود را ارائه بدارند.
بعد اینکه همه نظرات در قطعنامه گنجانیده شد، قطعنامه به ارگانهای مختلف و سایت های خبری فرستاده خواهد شد.

در این قسمت چند دقیقه تفریح اعلام شد که با پخش یک قطعه شعر میهنی از فرصت استفاده شده و نام سوال کنندگان توسط محترم انجنیر عمر قریشی یادداشت گردید تا در بخش دوم سوالات خود را مطرح نمایند.
در قسمت سوالات ابتدا خانم نوا موکش سوال خود را ارائه کردند: ما چطور میتوانیم بر علیه طالبان مبارزه کنیم؟ ما چطور میتوانیم علیه اشغالگران که وطن ما را تصاحب کرده اند مبازه کنیم؟
بعداْ خانم هاشمی خواستند بدانند که آیا خانم مهوش عزیز در داخل افغانستان هم برای کمک به اطفال پروژه دارند یا خیر، در این رابطه خواهان معلومات مزید شدند

.

.

سپس محترم صبور زمانی ضمن تشکر از خانم هدا خموش، آقای رفیعی و دیگر دوستان پیشنهاد کردند که دو هفته دیگر فارو یک کنفرانس دیگر برگزار نماید و افراد متخصص و میدان دیده را دعوت نماید تا ما که خارج از افغانستان هستیم راه خود را بیابیم و مسیر آینده خود را تعیین نماییم.
خانم انجنیر سرابی سوال خود را چنین مطرح کردند؟ خطاب به آقای رفیعی ضمن تشکر و قدردانی از تحقیقات و ارائه پیشنهادات ایشان سوال کردند که آیا شما در اینجا (خارج از افغانستان) برای نشان دادن راه مبارزه و آگاهی افغانها در داخل افغانستان کدام برنامه و یا رول دارید؟ فارو چه نقش میتواند داشته باشد؟ خانم هدا خموش چه انتظاری از فارو دارند؟

.

در ادامه نوبت به آقای محمد هاشم دانش رسید و ایشان از اینکه کشتارها را در افغانستان دوستان نسل کشی خواندند اظهار نارضایتی کرده و گفتند: تنها هزاره ها در افغانستان قربانی نیستند، بلکه پشتون ها هم زیاد قربانی دادند. طالبان یک گروه تروریستی هستند که تمام قوم ها را در افغانستان اسیر گرفته اند. این ظلم سر یک قوم، یک ملیت و یک مذهب نیست. بطور مثال ۳۶۰۰ نفر پشتون در قندهار و سپین بولدک کشته شده است. همینطور در فراه و هلمند ما ارقام بلندی ازکشته ها داریم. این یک پروژه استخباراتی خارجی ها و پاکستان است و به یک قوم خاص تعلق ندارد

.

.

آقای نعیم فرزاد: آقای لعلی گفتند نسل کشی ولی نگفتند کدام قوم؟ همینطور آقای روستایی گفتند مقاومت میخواهم بدانم چه مقاومت؟ آقای رفیعی هم گفتند وظایف ما در آینده این است که برنامه بریزیم، مردم را بسیج کنیم، احزاب سیاسی درست کنیم، ولی نگفتند برای چه اینکار را انجام دهیم؟
در ادامه نوبت به محترم ظاهرملک بابا رسید و ایشان چنین گفتند: از مقاوت و مبارزه گفتید، آیا میخواهید باز هم جنگ ادامه داشته باشد و افراد دیگری قربانی شوند؟ به عنوان روشن فکر راه دیگری بنظرتان نمیرسد؟
دیگر اینکه من بعنوان یک افغان که نه هزاره هستم و نه پشتون. بعنوان یک فرد پشه یی با کلمه نسل کشی موافق نیستم و با آقای محمد هاشم دانش موافق هستم. افغانستان بین دو قطب مخالف قرار دارد و ما باید فکر کنیم چطور کشور خود را از دست آنها نجات دهیم.

سپس نوبت به جوابات رسید که ابتدا آقای رفیعی اینگونه شروع کردند:
من ۶۳ سال سن دارم که ۶۲ سال آن در افغانستان سپری شده و به ناچار و فشار فامیل بخاطر اینکه جانم به خطر بود از افغانستان تبعید شدم. آنچه که من گفتم نظرات خود من است و برداشت من از اوضاع چنین است.
شما حق دارید نظرات من را زیر سوال ببرید و یا قبول نکنید. این حق مسلم شماست. من به کدام حزب و جناح سیاسی نبودم و تعلق ندارم و در دولت گذشته هم اشتراک نداشتم. ما کتاب ها، مجلات و نشرات زیاد داشتیم که در آن از دولت و بخصوص از آمریکا بشدت انتقاد شده است. پیشنهاد من برای بیرون رفت از بحران افغانستان خیلی واضح بود. بنظر من هیچ راه حل منطقی و سریع در حال حاضر وجود ندارد. اما راه حل پیشنهادی من از اینقرار است: ارزیابی از کارکرد ما از گذشته میتواند ما را به درسهای جدید ببرد که ما در گذشته چه اشتباهات کرده بودیم. باید صادقانه اعتراف کنیم که در فجایع افغانستان ما هم مقصر هستیم، اینطور نیست که شما روشنفکران در اروپا بگویید ما مقصر نبودیم. این اشتباه است که فکر کنید دیگران مقصر هستند و ما مقصر نیستیم. راه نجات از بحران افغانستان یک اعتراف عمومی است که همه اعتراف کنیم که مقصر بودیم. راه نجات از طالبان تنها از طریق یک فکر ملی و جدید و جنبش ملی در افغانستان امکان دارد و این زمانی امکان دارد که همه بپذیریم که اشتباه کردیم. در افغانستان اسناد کافی وجود دارد که جنایت علیه بشریت، جنایت جنگی و نسل کشی صورت گرفته. به حیث روشنفکر ما باید بتوانیم اینرا بپذیریم. هیچکس ادعا نمیکند که یک گروپ نسل کش است. تمام گروپها نسل کش بودند. لطفاٌ فکر تانرا باز کنید و حقایق افغانستان را بپذیرید. بعضی ها در افغانستان فکر میکنند که اگر کسی را بد گفتید به این معنی است که تمام یک قوم را بد گفتید در حالیکه اینطور نیست. بیایید بگویید که قوم گرایی بد است همینطور که به دیگران بد است به من هم بد است. اگر فکر میکنید که دیگران کشته نشدند، واقعیت این است که ما اشتباه میکنیم. اگر فکر میکنید که در این نسل کشی کدام قوم شامل نبوده و یا قربانی نبوده اشتباه میکنیم. بیایید بپذیرید که جنایت وجود دارد تا راه حل پیدا کنیم.
محترمه خانم مهوش عزیز در رابطه با سوال که از ایشان شده بود گفتند که ایشان بطور شخصی در افغانستان به اطفال کمک مالی و معنوی میکنند. ایشان سعی کردند که موسسه را در افغانستان به ثبت برسانند که اجازه آنرا گرفته نتوانستند. اگر کسی میخواهد من را کمک کند میتواند از طریق ایمل با من در تماس شود.

محترمه خانم هدا خموش ضمن تقدیر و تشکر از محترمه خانم سرابی و کمک ها و همکاری های شان، از فارو و تمامی نهاد ها خواستند تا خواهران و مادران خود را در افغانستان کمک و یاری نمایند. فارو و دیگر نهاد ها میتوانند با کمک های مالی و معنوی، سیاسی و مدنی خواهران و مادران خود را در افغانستان یاری نمایند.
شما میتوانید به خانم ها در افغانستان کار پیدا کنید. در فضای مجازی و ارتباطات انترنت آنلاین این امکان وجود دارد تا از راه دور کار کرد و برای خانم ها در افغانستان کارها و مسئولیت های را بسپارید تا آنها بتوانند بودجه مخارج خود را شخضاْ از اینطریق پیدا نمایند.
اگر بتوانید این قسم برنامه ها را در جوامع بزرگتر مثلاْ در آلمان، دنمارک، فرانسه و ناروی که خودم در آنجا زندگی میکنم داشته باشید و آنهم بطور حضوری، در سال یکبار تا همکاران شما، دوستان شما و نهاد های مختلف بیایند و همین درد مردم افغانستان را حس کنند. سیاستمداران از ما استفاده کرده و میکنند پس بهتر است ما معلمین، همکاران و دوستان خود را دعوت کنیم تا با ما مشترکاْ همبستگی شان را اعلان کنند و صدای ما باشند تا بتواند این صداها تاْثیری بر سیاست و پالیسی جهان در قبال افغانستان داشته باشد.
آقای ستانیزی در جواب به دوستان چنین بیان کردند: طالبان از اسلام در مقابل جهان و مردم افغانستان استفاده کردند، اسلام را به عنوان یک حربهٔ جنگی و سیاسی استفاده کردند. من به این عقیده هستم که ما هم باید از همان سلاح خودشان در مقابل شان استفاده نماییم. طالبان با زور اسلحه افغانستان را نگرفتند، بلکه به مردم گفتند ما به شما حکومت اسلامی می آوریم و آنها هم قبول کردند. هدف من از مبارزه این است که ما با همان اسلحه خودشان همراه شان مبارزه کنیم. آنها از اسلام و قرآن سوء استفاده میکنند ما استفاده درست کنیم. من فقط از قرآن میگویم، فقط از قرآن حتی از حدیث هم نمیگویم. ما باید مردم خود را با زبان قرآن طوری مسلح بسازیم که در مقابل هر دلیلی که طالبان پیش میکنند تا استبداد مذهبی خود را بالای مردم تحمیل کنند در مقابل آنها مسلح باشند، مسلح به زبان قرآن، مسلح با آیات چیزی که حق مردم است. باید به استبداد مذهبی را که بنام اسلام بر ما تحمیل میشود، خاتمه بدهیم.
آقای لعلی در ادامه جواب به سوالات در مورد نسل کشی توضیح دادند که نسل کشی و جنایت تعریف دارد که شما میتوانید آنرا مطالعه نمایید. یک گرپ خاص حق تحصیل، حق درس، حق انتخاب دوست، حق سفر، حق … را از مردم میگیرد در حالیکه این حق بشری است و حق طبیعی هر انسان میباشد و هیچکس این حق را ندارد که اینرا از شخص و یا اشخاصی بگیرد. در همچو حالاتی شما باید عکس العمل نشان بدهید. هیچ روشنفکری نمیتواند از این جریان گریز بکند. اینکه چه قوم و نژاد در افغانستان مورد نسل کشی قرار گرفته اند روشن است و همه میدانند.
آقای نعیم فرزاد در ادامه در مورد فرق بین نسل کشی و جنایت جنگی نظرخود را توضیح دادند و مثالهای را بیان کردند.
آقای صبور زمانی در رابطه با مقصر بودن روشنفکران توضیحات دادند. محترم زمانی گفتند: « بین یک روشنفکر خود فروخته، روشنفکرانی که دست بوسیدند و رفتند مقام گرفتند و یک روشنفکری که در خارج بوده و در جنایات افغانستان هیچ دخالت نداشته و یا یک روشنفکری که مبارزه کرده ولو در راه مبارزه اشتباه هم کرده باشد، تفاوت زیاد است. محترم زمانی اضافه کردند که ایشان درخارج بطور مداوم برای افغانستان مبارزه کرده و رابطه با بحران افغانستان خود را هیچ مقصر نمیداند.
به این ترتیب آقای عمرقریشی با تشکر از تمام شرکت کنندگان بخش سوالات را به پایان رساند.
آقای نصیر رحیم در این قسمت از برنامه از آقای کریم پیکار پامیر خواستند تا کنفرانس را جمعبندی نموده و مطالب خود را به سمع حاضرین برسانند

.

استاد کریم پیکار پامیر پژوهشگر ونویسندهٔ چند مجموعهٔ شعری و چند کتاب در عرصه تاریخ بوده و طی سه دهه اقامت خود در کانادا بطور مستمربه فعالیت فرهنگی و سیاسی پراخته اند.
آقای پیکار فرمودند که ابتدا از آقای دلیری که سخنان مقدماتی و افتتاحیه داشتند آغاز میکنم. آقای دلیری از خشک سالی یاد کردند باید بپذیریم که ما درکنار خشک سالی، خشک سالی معنوی هم داریم و دیگراینکه بیگانگان به فریاد ما گوش نمیدهند وضعیت منطقه طوری است که هیچ بیگانه ای بما گوش نمیدهد بدینصورت مسولیت ما خیلی سنگینتر میشود  چرا که ما از نظر معنوی از بیگانگان چنان ضربات کوبنده ای خوردیم که سالها طول می‌کشد تا بتوانیم آنها را جبران کنیم.
در مورد آقای رفیعی ایشان بسیار جالب سخنرانی کردند بخصوص تأکید ایشان بر مواد ۵  و۳  اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر که همه انسانها حق آزادی فردی وحق زنده ماندن را دارند، قابل توجه بود. سخنان ایشان سه بخش تقسیم شده بود بخش گذشته، بیست سال اخیر که جهانی سخن است وبخش این ۱۶ ماه طالبان. اما در مورد روشنفکر واقعی آقای پامیر گفتند: «یک تذکر صمیمانه به آقای رفیعی دارم که ما روشنفکر های ملی وفداکار زیاد داریم. روشنفکر های فدا کاری که برای اعادهٔ حیثیت و وقار ملت شان جانفشانی های زیاد کردند. بعد از کودتای هفت ثور صدها روشنفکر ملی خود را فدا کردند.
درقسمت آقای ستانیزی که گفتند ایشان به این نظر اند که طالبان هر عمل خود را با نسبت دادن آن به شریعت میکنند. به قرائت آقای ستانیزی، شریعت طالبان استبدادی وسیاسی است. به نظر من سیاست نه دین دارد نه آیین و نه شریعت میشناسد. باید بدانیم که طالبان بخاطر اهداف شان تمام معیار های اخلاقی را زیر پا میگذارند. آقای داکترستانیزی گفتند طالبان ذهنیت کلیوالی شانرا باشریعت مدغم ساختند تعصب جنسی خود را رنگ شریعت میدهند.  
در قسمت آقای روستایی که در مورد فقر صحبت کردند صحبت های شان آموزنده بود. ای کاش توضیح میدادند که منظور شان از چه نوع فقر است. فقر میتواند  روحی روانی، فرهنگی یا مالی باشد.
درمورد مقاومت که سوالاتی از طرف دوستان هم مطرح شد مقاومت میتواند جسمی یا فیزیکی وغیره هم باشد. محترم پیکار پامیر گفتند: «مقاومت را باید به دوبخش تقسیم کرد مقاومت علمی و فرهنگی و روانی ومقاومت سیاسی. در این اواخر بیشتر از شیوه های اعتراض صلح آمیز در برابر طالبان استفاده میشود. اما گروهی که تاریخش به خون آغشته است این اعتراضات را سرکوب میکند. برای رهائی از جهل طالب مو ضوع با دعا استخاره و اشک حل نمیشود. مردم ما با دست خالی مقاومت کرده نمیتوانند.  باید مسلح شد. منظور ما از مقاومت، باید مقاومت ملی و همگانی باشد. مقاومت آگاهانه و خرد مندانه که باعث صلح، آرامش و پیشرفت افغانستان شود» .
در رابطه با سخنرانی بانو هدا خموش، محترم پیکار پامیر بعد از تشكر از شهامت شان در مبارزات زنان معترض، گفتتند: «سخنان شان آموزنده بود ما باید با این بانو محترم همصدا وهم نوا باشیم. چراکه ایشان بداخل افغانستان بودند و این گروه خونخوار و وحشی را دیدند».
آقای پامیر سبس گفتند: بانو مهوش عزیز از اینکه قلب اطفال افغانستان را درک و در داخل هالند برای فرزندان افغانستان به پشتیبانی از زن افغانستان برای تربیه وتحصیل شان وقت گذاشتند و به اطفال داخل افغانستان از جیب شخصی خود مصرف کردند ما وشما هم باید به احساس شان ارج گذاشته ودر پهلوی ایشان به ایستیم .
در رابطه با صحبت آقای لعلی که در مورد نسل کشی وکوچ کشی اجباری بحث علمی ومستند بحث کردند، محترم پامیر گفتند:« کاربرد اصطلاح نسل بر اندازی  در کنار نسل کشی برایم تازه  و جالب بود. ستم بر اقوام معین درطول تاریخ در افغانستان موجود بود. امیر عبدالرحمن خان برای بقای حکومت خود وخانواده خود می‌گویند یکصد هزار نفر را بقتل رساند که هزاره ها و پشتون یا تاجیک را در بر داشته است اما لبه تیزتر جنگ او علیه هزاره ها بود گفته میشود او میخواست نسل شان را براندازد».
آقای پیکار درختم جمعبندی پیشنهاد دادند که تمام فعالیت های فارو، نوشته شده و بشکل کتاب، رساله، مجله و غیره چاپ شده به تاریخ سپرده شود تا نسل های آینده بدانند که فارو کی بود وچه کرد!

در ختم جمعبندی آقای دلیری رئیس فارو از آقای پیکار تشکر کرده و گفتند که شما تمام کنفرانس را در ظرف  چند دقیقه خلاصه کردید، که این نشان استادی و تجربه شما را نشان میدهد. جهانی سپاس از حوصله مندی و زحمات شما.  
در مورد پیشنهاد شما در رابطه با چاپ فعالیت های فارو باید عرض کنم که البته فارو تمام فعالیت‌های بیست ساله خود را آمادهٔ چاپ ساخته و بزودی بصورت کتابی چاپ و در دسترس همگی قرار خواهد داد.
آقای دلیری در پایان از وب سایت جدید فارو بنام (www.AfghanFederation.com) رونمایی کرده و از حاضرین خواستند تا سایت فارو، صفحه فیسبوک فارو و کانال انستاگرام فارو را دنبال کرده و به دوستان خود معرفی کنند.
در پایان ایشان از تمامی سخنرانان و حاضرین در کنفرانس که از اکثر نقاط جهان از جمله آمریکا، کانادا، آسترالیا، آلمان، دنمارک، ناروی، هالند و دیگر نقاط جهان در این کنفرانس حضور به هم رسانده و سخنرانان با سخنرانی های پر محتوای خویش نظرات، راه حل های منطقی را ارائه نمودند تشکر و قدردانی نمودند.

از آقای نصیر رحیم و انجنیر عمر قریشی که کنفرانس را گردانندگی نمودند هم تشکر و قدردانی نمودند.
از کمیته تدارک کنفرانس، از کمیته تسوید قطعنامه و از همکاران تخنیکی محترمه میترا دلیری و محترم انجنیر خالد نعمت که در پشت صحنه فعال بودند، همینطور از محترمه خانم ملکه هاشمی که مشغول بادداشت برداری هستند و در روزهای آینده گزارش کنفرانس را تهیه خواهند نمود تشکر و قدردانی نمودند.
در خاتمه از هیاْت مدیره فارو که این امکان را فراهم نمودند نیز تشکر و قدردانی کردند.
کنفرانس در فضای دوستی و محبت و به آرزوی افغانستان آباد، آزاد و با صلح و صفا در ساعت ۱۹:۳۰ شب رسماْ به پایان رسید

موضوع کنفرانس :———————- بررسی علمی جوانب  مختلف بحران حقوق بشر و حاکمیت طالبان

زمان کنفرانس :————————- یکشنبه ۱۱ دسمبراز ساعت دو وسی دقیقه بعد از ظهر الی شش عصر

مکان کنفرانس:————————- بصورت مجازی از طریق زوم

ریاست میز بانی کنفرانس:———- آقای علی دلیری رئیس فارو

تهییه کننده ومدیرکمیتهٔ تدارک:—- محترم راتب فقیری مسئول ارتباطات خارجی

کار گردان وسرپرست کنفرانس:—- محترم نصیر رحیم منشی فارو و محترم انجنیر عمر قریشی

ثبت و تصویر:—————————— محترم عمر قریشی مسئول مالی

همکاران تخنیکی:———————- محترمه میترا دلیری عضو افتخاری و انجنیر خالد نعمت

منشی وگزارشگر کنفرانس :——– محترمه ملکه هاشمی عضو هیاْت مدیره و علی دلیری

جهت دانلود نسخه پی دی اف از گزارش مختصر کنفرانس ( بحران بشری و یکسال حاکمیت طالبان) اینجا اشاره نمایید

جهت مشاهده خلاصه فلم کنفرانس در اینجا اشاره نمایید